:: Roys Peak, here I come!
16 km trekking up to the hill with 30,000 steps
ดวงอาทิตย์กลมโตกวักมือเรียกให้เราลุกจากเตียงออกไปทำกิจกรรมเอาท์ดอร์แต่เช้า,
กิจกรรมของเราวันนี้ฮาร์ดคอร์กว่าแอคทิวิตีอื่นๆ ในทริปนิดหน่อย เพราะเรากำลังจะเดินฝ่าขึ้นไปบนเขาที่สูงที่สุดในเมืองวานากะ, เมืองเล็กๆ บนเกาะใต้ของนิวซีแลนด์ เส้นทางเส้นนี้มีชื่อเรียกเท่ห์ๆ ว่า Roys Peak Track รูทมีความยาวรวมทั้งหมด 16 กิโลเมตร และสูงจากระดับน้ำทะเลราว 1,600 เมตร
เราเตรียมเสบียงอาหารเอาไว้สำหรับมื้อเที่ยงกับไว้กันหิวระหว่างทาง, น้ำสองขวด, แซนวิชหรือข้าวปั้นที่พกง่ายๆ, เอเนอร์จีบอล และกล้วยหอม
ลานจอดรถ Roys Peak มีรถหลายสิบคันจอดเรียงรายอยู่ ทำให้เราอุ่นใจว่าไม่ใช่เราแค่กลุ่มเดียวที่บ้าพลังเดินขึ้นภูเขาที่มองไม่เห็นยอดเขาด้วยซ้ำ
หอบบ้าง หน้ามืดบ้าง ขาเปลี้ยบ้าง แต่ทิวทัศน์ 360 องศารอบๆ ตัวก็บอกเราตลอดว่าเราหอบร่างกายมาไกลแค่ไหนแล้ว เราเริ่มเห็นวิวภูเขาด้านข้างต่ำลงเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันก็เห็นสันเขาที่เป็นเป้าหมายของเราชัดเจนขึ้นเหมือนกัน
ขาแข็งแรงอย่างเดียวไม่พอ จิตใจก็ต้องแข็งพอที่เห็นกลุ่มคนที่เดินขึ้นด้วยเวลาไล่เลี่ยกับเรา หรือหลังเรา เดินไปถึงยอดเขาแล้วกลับลงมาสบตากับเราอีกครั้งในขากลับของพวกเขา บางคนเดินกระเตงลูกไปด้วย บางคนอายุน่าจะเหยียบเลขเจ็ด แต่ดันแข็งแรงกว่าเราหลายเท่า จึงได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนกลับไปทุกครั้งที่เจอกันรอบสอง แล้วเดินเนิบๆ สไตล์เราต่อไป
ความเกร็งของกล้ามเนื้อขาทุกสัดส่วนถูกลบเลือนไปชั่วขณะด้วยภาพภูเขา Mt. Aspiring กับ Lake Wanaka สีฟ้าสด เรายืนสูดอากาศไร้ละอองฝุ่นราวกับไม่เคยหายใจมาก่อน หยิบกล้องทุกรูปแบบที่มีออกมาเก็บภาพราวกับจะไม่ได้ถ่ายภาพอีกตลอดไป ถึงจะใช้เวลานานหน่อยในการรอเหล่าเทร็คเกอร์ทั้งหลายยืนอ้าแขนถ่ายรูปในจุดวิวพ้อยท์ แต่เราก็ต่างเต็มใจรอและต่อคิวอย่างสงบเสงี่ยมด้วยความที่เราต่างเข้าอกเข้าใจความเหนื่อยยากของกันและกัน
ธรรมชาติยิ่งใหญ่, มนุษย์ช่างเปราะบาง
ไม่อยากจะเชื่อว่าเรากำลังยืนต้านลมอยู่บนสันเขาบางๆ ที่อยู่เหนือภูเขาทุกลูกในเมืองวานากะ พอก้มลงมองลงไปจากตรงนี้ ภูเขาด้านล่างที่เคยมองว่าใหญ่ก็กลายเป็นขนาดเท่าก้อนหิน เมืองวานากะก็เหมือนโดนไฟฉายย่อส่วนให้เล็กจิ๋ว ส่วนตัวเราก็ไม่ต่างจากธุลีเล็กๆ ปลิวไปปลิวมาอยู่บนเขา
ส่วนขากลับที่คิดว่าจะสบายเพราะไม่ต้องต้านแรงโน้มถ่วงของโลก กลับทุลักทุเลไปอีกแบบ เพราะต้องคอยเกร็งขาในทุกๆ ก้าวที่ย่ำลง ด้วยกล้ามเนื้อที่อ่อนแอลงเรื่อยๆ ทำให้เราต้องหยุดพักยืดกล้ามเนื้อกันเป็นระยะ
ในขณะที่ต้องพยุงร่างกายและเป้อันหนักหน่วงบนแผ่นหลังในขากลับ ธรรมชาติก็พยุงตัวเราเอาไว้ทุกครั้งที่เราเหลือบมองเช่นกัน อย่างน้อยทะเลสาบด้านข้างก็ส่งสัญญาณเบาๆ มาเตือนให้เรารับรู้อยู่ตลอดเส้นทางว่าเราใช้เวลา 8 ชั่วโมงด้วยจำนวนก้าวราวๆ สามหมื่นก้าวกับภูเขาลูกนี้เพื่ออะไร
ภาพที่เห็น และความรู้สึกที่ได้รับในวันนี้คือคำตอบ
🙂
Search